Thuiskomen

Column 

“Het is hier zo fijn, een gevoel van thuiskomen” piept mijn telefoon, een SMS bericht van iemand die ik heb geholpen aan een vrijwilligersplek. Een klein en veelzeggend zinnetje.

We kennen het allemaal. Het gevoel van thuiskomen. Na de vakantie, als je weer in je eigen huis staat, weer ruikt hoe je huis ruikt. Een lieve vriendin die je heel lang niet hebt gezien en waarmee je de draad gewoon weer oppakt. Een club vrienden waar je altijd welkom bent, hoe je je ook voelt, of hoe je er ook uitziet. Thuiskomen is rijkdom.

Ik zie veel mensen die dat gevoel volkomen kwijt zijn geraakt. Ze zitten ontheemd in hun vel. Ze zijn hun baan kwijt, hun vertrouwde dagbesteding, of hebben schulden, familieproblemen, ziekten. Mensen die geïsoleerd raken terwijl ze zo van kletsen houden. Mensen waar niets meer uit hun handen komt, terwijl ze vroeger de mooiste dingen maakten.

“Ik was vrachtwagenchauffeur, mijn vrouw stuurt mij naar jou, ik zit maar op de bank, mopper op haar en de kinderen. Haar leven met mij is niet meer wat het geweest is.”

Ik werk in een geluksbranche, een werkveld waar we samen op zoek gaan naar een vrijwilligersplek, een klus, een taak, een verantwoordelijkheid, een uitdaging waar je je thuis voelt. En die je zelf uitkiest! Een sfeer en een werkcultuur waar je je goed voelt, waar de mensen je passen als een jas. Zo’n piepklein berichtje is misschien wel de start van klein geluk. Thuiskomen haalt het beste in je naar boven.

Thuiskomen, er zijn plekken die dat bieden. Prachtige vrijwilligersorganisaties met mooie doelen, een blik op de toekomst en gedegen plannen om die te bereiken, een visie op de mensen die er werken, op de ontwikkeling van de buurt, en soms zelfs op de wereld. Waar je als nieuwe vrijwilliger even mag ontdekken wie je was en wie je bent. Waar je een taak krijgt die je in je vingers hebt, waar je aanschuift bij de lunch, een compliment krijgt, duidelijkheid.

Die plekken zoeken naar manieren om dit basisgevoel, deze werkcultuur te kunnen waarborgen en verduurzamen. Zoeken naar balans. Ontdekken soms dat er te veel ontheemden werken en te weinig mensen aanwezig zijn die het thuiskomen neer kunnen zetten.

De vraag naar vrijwilligers met deze vaardigheden stijgt in een rap tempo. Gezocht: Schaap met 5 poten, 1. goed opgeleid, 2. communicatief supervaardig, 3. inzicht in groepsprocessen en werkculturen, 4. conflictbemiddelaar, 5. geeft beleid handen en voeten, …..

Veel hoogopgeleiden die deze skills in huis hebben, die naast hun baan vrijwilligerswerk willen gaan doen in een vrijwilligersorganisatie, of de pensionado’s uit het bedrijfsleven, zitten niet altijd om deze aansturende, coördinerende, cultuurbepalende functies te springen. Die willen een eenzame oudere bezoeken, een busje rijden, met hun handen in de aarde in een buurtmoestuin of een ijsje verkopen in een kantine. Gewoon, om even met je handen en je hart bezig te zijn, om thuis te komen.

En waar zijn de schapen met 5 poten? Overal in de stad zijn ze bezig om hun eigen idealen en ideeën vorm te geven, in coöperaties, broedplaatsen, in communities of in buurten met medestanders, gelijkgestemden. Niet omdat het moet of nodig is volgens overheden maar omdat zij zelf vinden dat het moet en nodig is. Dan gaan mensen als een speer, tot diep in de nacht, om dan heel moe en heel voldaan thuis te komen. Thuiskomen, het haalt het beste in je naar boven.

Nettie Sterrenburg

organisatieadviseur | procesbegeleider | inspiratiecoach | trainer