Balanceren in het vrijwilligerswerk

Column van Nettie Sterrenburg

We dragen slippers en zomerjurkjes en sjouwen een stevige balk tussen ons in. Mijn beste vriendinnetje en ik spelen buiten. De zon schijnt, de lucht is blauw met  schapenwolkjes. Een vliegtuigje ronkt zomergeluiden. Het is 1974. We leggen de balk dwars over de omgevallen boom aan de slootkant.  Die boom is jaren geleden omgewaaid in een flinke herfststorm en toch lopen de takken ieder jaar opnieuw uit. We maken onze eigen wip. Als de balk precies in balans ligt klimmen we op de boom en stappen op de balk. Het is een geliefd spelletje. Zo ver mogelijk bij elkaar vandaan lopen en de balk in evenwicht houden. Een secuur spelletje waarbij we elkaars positie nauwlettend in de gaten houden, elkaar aanwijzingen geven, luisteren, stilstaan, wachten op de balans en weer doorgaan.

Vandaag zit ik in de lunchpauze even aan de rand van de speeltuin met de bestuurder van een piepkleine stichting. We eten en praten over de veranderingen in de stad.

Wat is de rol van de professional in veranderend Amsterdam?  En wat is zijn rol als vrijwilliger en actieve bewoner? Vrijwilligers en professionals  moeten samen op zoek naar een goede balans, nieuwe rollen en posities. Hoe ontmoeten we elkaar als gelijkwaardige partners op de evenwichtsbalk? Het lijkt soms wel of we allemaal met een ander belang op de balk staan. Of dat we elkaar uit balans halen in plaats van elkaar in evenwicht houden. Het is zoeken, luisteren, stilstaan, laten gebeuren en weer doorgaan.

Hij lacht als ik mijn verhaal vertel en zegt: Mooi verhaal, ik blijf bewegen om in ieder geval mijzelf in balans te houden.